July 29, 2020 at 11:05 PM
Mahal kita! Higit pa sa iyong alam at akala
Pag-ibig sa’yo ay nagmula pa noong bata;
Sa unang saglit pa lang nang mamulat, makabasa
Wala nang ibang ninais kundi ikaw ay makasama.
Inaral, sinubok ang bawat na sasabihin
At pinilit malirip gaano man kalalim;
Nang gayon ay hindi magtunog mahangin
Kapag inihayag ang dalangin at damdamin.
Ang marinig ang dunong at nararamdaman
Sa bawat katagang iyong binibitawan
Dulot ay pag-asa kung pinanghihinaan
At sigla, at buhay na walang hangganan.
Subalit sa pag-ikot ng mundo at panahon
Marami ring ibang humanga at humamon;
Maraming sumusubok noon hanggang ngayon
Subalit marami ring tinangay lang ng alon.
Nakikita lang nila ang panlabas mong ganda,
Marami ay puno lamang ng ganid na pagnanasa.
Pansarili lamang ang layunin at hinuha,
Nagpapapansin lang dahil may nais makuha.
Hindi naman malalim ang balong pinagmumulan,
Dahil tunay na mahal ay mga sarili lamang.
Hindi iniisip ang dangal mong niyuyurakan
Basta ang uhaw at gutom ay maitawid lang.
Sa simula pa lamang mali na ang layunin
Kaya’t ‘di nag-abalang ikaw ay kilalanin.
Ang sayo ay mabuti ayaw na alamin
Kaya’t kung iwasto ‘ni makinig, alanganin.
Nasasambit ko ito hindi dahil nakahihigit
At hindi rin lang bunga ng pait at galit;
Bagkus nagmumula sa wagas na pag-ibig
Na ipagsisigawan mula lupa hanggang langit.
Mapansin man o hindi ay hindi magbabago
Mamumuhay at hihimlay ng umiibig sayo.
Hanggang huling patak ng tinta at dugo
Ang kaligayahan mo ang isasapuso.
Ngunit sa huli at dulo nitong balagtasan
Wala namang aangkin at isang magtatangan
Dahil malawak ang mundo at pag-ibig mo hirang
O mahal ko at sinisintang irog na panitikan.
Photo by Andriyko Podilnyk on Unsplash
Commenti