June 14, 2020 at 8:13 PM
minsan pa’y lalabas ako
sa pinagpupugay na entablado.
ang marapat na bigkasin at ituro
ay inaral na’t kinabisado.
ang tunay na laman ng puso
ay dagli munang itatago.
kinakailangang maipakita
ang ngiting iba ang nagpinta;
isang mukhang habol ng madla-
mukhang nagbubunga ng pera.
sa kumpas ay sasabay na muna
kahit tila hindi ko na kaya.
sa musikang uso ay makikisayaw
kahit madali nang sumuko’t umayaw.
itatago ang tunay na sigaw
ng pusong lango sa pagkakauhaw.
aasa na lang na sa huling batingaw
ay sisikat din ang lumubog na araw.
mag-aabang sa kabanata bukas
nawa’y maibalik ang nanlamig na ningas.
baka ang paghakbang ay muling gumilas
kung mahanap ang dahilang kumupas.
tunay na ngiti ay muling kong mamamalas
kung maglalaho ang sumpa nitong dispras.
kung hindi man maibalik ang pagkaluntian
sa huling yuko ay pakakaingatan;
ang ala-ala ng lumipas na tinginan
ay dadalhin sa dulong hantungan.
kung mapakinggan man itong kahilingan
taos na salamat ang huling ituturan.
Comments